(همان، ج۱: ۱۴۶)
«همه شب های شما بر شما گوارا باد که همگی (همه شبها) برای شما مهتابی اند در حالی که روزگار من در تاریکی محو شدن است» .

«از بی تابی من برای شما همین بس که من در سرزمین فارس اشتیاق سرزمین عراق را دارم».
«نه منطقه های آن که همچون بهشت گونه است، با همه زیبایی هایی و سرسبزی هایی که دارد نه تپه های سرسبز که کناره های لطیف و نرم آن می درخشد، هیچ چیز از شور و و اشتیاق من به عراق نمی کاهد، آیا برای آن کسی که تقدیر خداوند بر این بود که او عاشق شود قرار آرامشی است».
جواهری در سال ۱۹۲۴ شعری درباره بغداد سرود که بسیار زیبا و رؤیایی وطن را به تصویر می کشد و از نسیم می خواهد تا سلام او را به رصافه برساند. به کارگیری تشبیهات و عبارات دل نشین و جملات ندایی، شرطی و استفهام انکاری زیبایی خاصی به شعرش بخشیده است:

(جواهری، ۲۰۰۴: ج۳: ۲۱۰)
جواهری همان طور که از عشق و علاقه خود به عراق می گوید، از دیگر کشورهای جهان اسلام غافل نمی شود. وی درباره زیبایی های سوریه، مصر، ایران، فلسطین و… اشعار زیبایی سروده است. او در خاطراتش از سفرش به فلسطین و از سرودن شعر (یافا الجمیله) در هواپیما سخن به میان می آورد و شور و اشتیاق خود را نسبت به فلسطین بیان می کند و از اینکه این سروده فلسطین مورد پذیرش همگان قرار می گیرد ابراز خرسندی می کند. او در خاطراتش از زیبایی های فلسطین می گوید و آن را به بهشت پنهان تشبیه می کند : (رأیتُ فلسطین العربیه، رأیت الجنان، و لمست رهبه المسجد الأقصی و رأیت الیافا الجمیله العافیه علی البحر و رأیت الفردوس و المفقود بِکُلِّ معنی الکلمه…)
عشق او به فلسطین، دوری او از فلسطین را برای او سخت کرده است (کان فراق فلسطین فی الروح و القلب) همین سبب شد تا شعر (الیأس المنشود) را بسراید و خودش آن را از برگزیده ترین اشعارش به حساب بیاورد.
جواهری درباره بسیاری از کشورها از جمله لبنان، مصر، ایران و سوریه اشعار زیادی سروده است. در قصیده «فی الثوره السوریه» (همان: ۱۷۹) از مشکلاتی که بر آن کشور رفته است ابراز حزن و اندوه می کند:

و بعد هم عنوان می کند که این اشک های من، مبین آتش عشق من نسبت به توست: