Gorgone, Kerry.O’Shea, “Between Vengeance and Forgiveness: Facing History after Genocide and Mass Violence“, Suffolk Transitional Law Review, V ol.24, No.1, 2000, p. 229 ↑

 

 

  • De Guzman, op.cit, pp. 312-314; Akhavan, “Justice in The Hague, Peace in the Former Yugoslavia? A Commentary on the United Nations War Crimes Tribunal“, op.cit, p. 749 ↑

 

 

 

  • Prosecutorial Strategy, 2009-2012, Internationa Criminal Court, para. 12, Available at: http://www.icc-cpi.int/menus/icc/structure of the court/office of the prosecutor/reports and statements/statement/prosecutorial strategy (Last Visited at 23 January 2013) ↑

 

 

 

  • Kritz, op.cit, p. 128; Bassiouni, “Searching for Peace and Achieving Justice: The Need for Accountability“, op.cit, pp. 23-24; Landsman, op.cit, pp. 83-84 ↑

 

 

 

  • Cohn, Ilene, “The Protection of Children in Peacemaking and Peacekeeping Processes“, Harvard Human Rights Journal, Vol.12, 1999, p. 179 ↑

 

 

 

  • Fletcher, Weinstein, op.cit, p. 593 ↑

 

 

 

  • Fourth Annual Report of the International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the Former Yugoslavia Since 1991, 1997, A/52/375,S/1997/729, 18 September, 1997, para. 99. Available at: http://www.icty.org/tabs/14/1 (Last Visited at 12 June 2013) ↑

 

 

 

  • در رابطه با تقدم و تأخر بین دادگاه ویژه کامبوج و دیوان بین المللی کیفری به عنوان اوّلین محاکم بین المللی کیفری که اجازه دعوای جبران خسارت را به قربانیان دادند، اختلاف نظر وجود دارد. برای اطلاع از نظر مخالف رجوع شود به :
    دانلود پایان نامه
    Will, op.cit, p. 97
    به علاوه در رابطه با این که آیا دادگاه ویژه کامبوج یک دادگاه بین المللی یا ملی است نیز اختلاف نظر وجود دارد. برای اطلاع از ساختار دادگاه ویژه کامبوج رجوع شود به:
    http://www.eccc.gov.kh/en/about-eccc/introduction (Last Visited at 20 June 2013) ↑

 

 

 

  • Ciorciari, John.D & Ramji-Nogales, Jaya, “Lessons from the Cambodian Experience with Truth and Reconciliation“, Buffalo Human Rights Law Review, September, 2012, pp. 16-18. Available at: http://ssrn.com/abstract=2078982 (Last Visited at 20 June 2013) ↑

 

 

 

  • Turner, Jenia.Iontcheva, “Extraordinary Chambers in the Courts of Cambodia-victims as civil parties- civil parties’participation in pretrial proceedings-provisional detention appeals“, American Journal of International Law, Vol.103, 2009, pp. 120-21 ↑

 

 

 

  • به طور کلی قلمرو و شیوه ی مشارکت قربانیان در مراحل رسیدگی دیوان بین المللی کیفری توسط قضات شعب پیش از محاکمه تعیین می شود.
    Rome Statute of the International Criminal Court, Art. 15(3), 68(3), 75, Rule 91 of the ICC Rules of Procedure and Evidence, op.cit; Will, op.cit, p. 97 ↑

 

 

 

  • Prosecutor v. Lubanga Dyilo, Judgment on the Appeal of mr. Thomas Lubanga Dyilo Against the Decision of Pre-trial Chamber I, Case No. ICC-01/04-01/06-284, para. 40, 45, 55, International Criminal Court, Appeal Chamber, 13 February, 2007, Prosecutor v. Lubanga Dyilo, Decision on Victoms Participation, Case No.01/04-01/06-1119, para. 101, International Criminal Court, Trial Chamber I, 18January, 2008. Available at:
    http://www.icc-cpi.int/Menus/ICC/Situations+and+Cases/Cases/ (Last Visited at 20 June 2013) ↑

 

 

 

  • Will, op.cit, pp. 102-103 ↑

 

 

 

  • نظام های حقوقی کامن لا مشارکت قربانیان در روند دادرسی را متفاوت از نظام های حقوقی رمی- ژرمنی می بینند. نظام های حقوقی کامن لا به قربانیان امکان مشارکت در مرحله مجازات و بعد از اثبات اتهام های متهم را می دهند. در حالی که نظام های حقوقی رمی-ژرمنی به قربانیان امکان مشارکت فعّالانه تری را در سرتاسر روند دادرسی می دهند. آن ها به قربانیان اجازه کسب اطلاع از پرونده، بررسی ادله و ارائه دلیل به دادگاه را می دهند.
    Turner, “Extraordinary Chambers in the Courts of Cambodia-victims as civil parties- civil parties’participation in pretrial proceedings-provisional detention appeals ", op.cit, p. 120; Will, op.cit, pp. 90. 108 ↑

 

 

 

  • Rohne, Holger-C, “The Victims and Witnesses Section at the ICTY“, p. 13. Available at: http://www.mpicc.de/ww/de/pub/forschungsarbeit/kriminologie/opferperspektiven.htm (Last Visited at 20 June 2013) ↑

 

 

 

  • Rome Statute of the International Criminal Court, Prosecutor: Art. 15(3); Challenges to the Jurisdiction of the Court or the Admissibility of a Case: Art. 19 (3); Initiation of an Investigation: Art. 53(1)©; Protection of the Victoms and Witnesses and their Participation in the Proceedings: Art. 68 ; Reparartions to Victims: Art. 75; Trust Fund: Art. 79; Appeal against other Decisions: Atr. 82(4), op.cit
    برای اطلاع بیشتر از نحوه و شرایط مشارکت قربانیان رجوع شود به:
    Will, op.cit, pp. 96-97 ↑

 

 

 

 

 

 

  • Drumbl, Atrocity, Punishment, and International Law, op.cit, p. 66; Baylis, Elena, “Reassessing the Role of International Criminal Law: Rebuilding National Courts through Transnational Networks“, Boston College Law Review, Vol.50, No.1, 2009, pp. 82-83; Bibas, Stephanos, Burke-White, Bill, “International Idealism Meets Domestic-Criminal-Procedure Realism“, Duke Law Journal, Vol.59, No.4, 2010, pp. 650-54 ↑

 

 

 

  • Balint, Jennifer.L, “The Place of Law in Addressing Internal Regime Conflicts“, Law and Contemporary Problems, Vol.59, No.4, 1996, pp. 112-13 ↑

 

 

 

  • Damaska, “What Is the Point of International Criminal Justice?", op.cit, pp. 331-35 ↑

 

 

 

  • Balint, op.cit, pp. 110-12 ↑

 

 

 

  • Damaska, “What Is the Point of International Criminal Justice?“, op.cit, p. 340 ↑

 

 

 

  • Cassese, “Reflections on International Criminal Justice“, op.cit, p. 6 ↑

 

 

 

  • First Annual Report of the International Tribunal for the Prosecution of persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the Former Yugoslavia, op.cit, para. 16 ↑

 

 

 

  • Akhavan, “Justice in The Hague, Peace in the Former Yugoslavia? A Commentary on the United Nations War Crimes Tribunal“, op.cit, pp. 758-65 ↑

 

 

 

  • Alvarez, op.cit, pp. 370-385 ↑

 

 

 

  • De Guzman, op.cit, pp. 313-19 ↑

 

 

 

  • Expressive Theory ↑

 

 

 

  • Orentlicher, Diane.F, “Settling Accounts: The Duty To Prosecute Human Rights Violations of a Prior Regime“, The Yale Law Journal, Vol.100, 1991; Orentlicher, Diane.F, “Settling Accounts Revisited: Reconciling Global Norms with Local Agency“, The International Journal of Transitional Justice, Vol.1, 2007, p. 22 ↑

 

 

 

  • De Guzman, op.cit, pp. 314-16 ↑

 

 

 

  • “Interest of Justice", Rome Statute of the International Criminal Court, Art. 53, op.cit ↑

 

 

 

  • Robinson, Darryl, “Serving the Interests of Justice: Amnesties, Truth Commissions and the International Criminal Court”, European Journal of International Law, Vol.14, No.3, 2003, pp. 504-505 ↑

 

 

 

  • Greenawalt, Alexander.K.A, “Complementarity in Crisis: Uganda, Alternativ Justice, and the International Criminal Court”, Virginia Journal of International Law, Vol.50, No.107, 2009, pp. 108–۱۰ ↑

 

 

 

  • De Guzman, op.cit, pp. 315-16; Robinson, “Serving the Interests of Justice: Amnesties, Truth Commissions and the International Criminal Court”, op.cit, p. 505 ↑

 

 

 

  • Reisman, Michael.W, “Institutions and Practices for Restoring and Maintaining Public Order“, Duke Journal of Comparative & International Law, Vol.6, 1995, p. 185; Reisman, Michael.M, “Legal Responses to Genocide and Other Massive Violations of Human Rights“, Law and Contemporary Problems, Vol.59, No.4, 1996, pp. 79-80 ↑

 

 

 

  • برای نمونه می توان به برنامه های عدالت ترمیمی در کانادا اشاره نمود. برنامه های عدالت ترمیمی در کانادا از لحاظ نوع جرایم و مجرمانی که مشمول آن ها می شوند، آیین دادرسی، اتخاذ تصمیم، اعمال واکنش و …..با یکدیگر متفاوت اند. همچنین برنامه های عدالت ترمیمی در آمریکا در وهله اوّل متوجه جرایم علیه اموال بوده اند. در نیوزیلند و استرالیا برنامه های عدالت ترمیمی بیشتر متوجه جرایم ارتکابی توسط جوانان و نوجوانان بزهکار بوده اند. تمامی این موارد حاکی از تفاوت قایل شدن در برخورد با جرایم حسب نوع جرایم و عاملان آن هاست. برای اطلاع بیشتر از تحولات عدالت ترمیمی در کشورهای مختلف، رجوع شود به: غلامی، همان، صص. ۲۱۸-۱۶۷ ↑

 

 

 

  • برای نمونه می توان به تفاوت کشتارهای هدفمند و برنامه ریزی شده از سوی یکی از طرفین درگیری ها و کشتارهایی که بدون برنامه ریزی قبلی از سوی هر دو طرف طی درگیری ها صورت می گیرد، اشاره نمود. در اوّلی با توجه به وجود قصد و برنامه قبلی به نظر اتخاذ یک دیدگاه مکافات گرا در جهت مجازات عاملان بهتر از سایر دیدگاه هاست. اما در دومی به دلیل مشخص نبودن عاملان این جرایم و مشارکت هر دو طرف درگیری ها در این جرایم به نظر یک رویکرد عدالت ترمیمی مناسب تر است.
    Aukerman, op.cit, pp. 96-97 ↑

 

 

 

  • Reconciliation ↑

 

 

 

  • اصطلاح صلح پایدار (Perpetual Peace) برای اوّلین بار توسط کانت در کتابی تحت همین عنوان استفاده شد. به عقیده کانت تنها در یک اتحادیه عمومی از ملت هاست که وضعیت صلح پایدار تحقق می یابد. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به: کانت، ایمانوئل، فلسفه حقوق، ترجمه: منوچهر صانعی دره بیدی، انتشارات نقش و نگار، تهران، ۱۳۸۰، ص. ۲۱۴
    در واقع از نظر کانت ارتباط مستقیمی بین اجرای عدالت و صلح پایدار وجود ندارد. اگرچه کانت بر تأمین عدالت در درون جامعه در قالب یک نظام جمهوری و دموکراتیک تأکید می نماید، ولی صلح جهانی با کمترین ارتباطی با عدالت مورد نظر است. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به: میرمحمدی، معصومه سادات، «مقایسه صلح پایدار در اندیشه انسان محور کانت و صلح عادلانه در اندیشه متفکران شیعی»، معرفت ادیان، سال دوم، شماره چهارم، پاییز ۱۳۹۰، ص. ۱۳۸ ↑

 

 

 

  • دخالت شورای امنیت به عنوان رکن اصلی ملل متحد در حفظ صلح و امنیت بین المللی در تأسیس دو دادگاه بین المللی کیفری برای یوگسلاوی سابق و روآندا و همچنین حفظ ارتباط بین شورای امنیت و دیوان بین المللی کیفری طبق ماده ۱۳(ب) اساسنامه دیوان این مدعا را تأیید می نماید. ↑

 

 

 

  • Moore, “A Taxonomy of Purposes of Punishment“, op.cit, pp. 60-65 ↑

 

 

 

  • Retributivism
    نظریه ای که بُعدی از عدالت را مدنظر دارد که مستلزم جبران ضرر با ضرر است. نظریه پردازان مکافات گرا در بحث مجازات طرفدار مجازات متناسب با جرم هستند. ایمانوئل کانت از رویکردی مکافات گرا به مجازات قویاً دفاع می کرد، با این استدلال که هر رویکرد دیگر انحراف از اقتضای عدالت خواهد بود و برای مجرمیت احترامی قائل نخواهد شد (زیرا آن ها را وسیله ای برای رسیدن به یک هدف می انگارد نه غایت در خویشتن).بیکس، همان، صص. ۳۲۶-۳۲۵ ↑

 

 

 

  • Utilitarianism
    سود انگاری نظریه ای اخلاقی است که مبنای آن به حداکثر رساندن میزان کلی سود است. سود انگاری به انحای مختلف در مباحث گوناگون فلسفه حقوق به میان می آید. یک گرایش آن به کارگیری این نظریه در بحث مجازات هاست. حامیان این گرایش در بحث از محدودیت ها و اهداف مجازات از تحلیل های سود انگارانه بهره جسته اند، چنان که برخی از آن ها در اهداف مجازات بر بازدارندگی و برخی بر بازپروری تمرکز می نمایند تا مکافات. بیکس، همان، صص. ۲۱۷-۲۱۶وص ۱۰۵ ↑

 

 

 

  • به نظر بسیونی در حقوق بین الملل کیفری ادغامی از هر دو نظریه ی سودانگار و مکافات گرا در جرم انگاری و مجازات جرایم بین المللی وجود دارد.
    Bassiouni, Crimes against Humanity: Historical Evolution and Contemporary Application, Cambridge University Press, First Published, New York, 2011, p. 272 ↑

 

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...